In 1961, twee jaar na de Cubaanse revolutie, ruilde Luc Chessex (Lausanne, 1936) zijn geboortestad in voor Havana. Hij wilde weg van een wereld waar het risico om te sterven van verveling in de plaats was gekomen van de zekerheid dat je niet van honger zou sterven.Als lid van het officiële Cubaanse persagentschap Prensa Latina en directeur fotografie van het tijdschrift Cuba Internacional was hij een geëngageerde getuige van de revolutie. Op de tentoonstelling zijn drie foto-ensembles te zien: Castro, Coca en Che. In 1969 verscheen bij de Zwitserse uitgever Hans-Rudolph Lutz ‘Le Visage de la Révolution’, een essay over de populaire iconografie (op muren, affiches...) van Fidel Castro. Luc Chessex mijdt elke vorm van propaganda. De ‘antibijschriften’ bij zijn foto’s laten het publiek alle vrijheid om deze te interpreteren. De reeksen Che en Cocamaken deel uit van het project Quand il n’y a plus d’Eldorado (‘Als er geen Eldorado meer is’), een retrospectieve met beelden van een reis door Latijns-Amerika die het licht zag enkele jaren na Chessex’ gedwongen terugkeer naar Lausanne in 1975. Terwijl Luc Chessex in Che op zoek gaat naar de sporen die de legendarische leider heeft achtergelaten in Bolivia, gaat Coca over het alomtegenwoordige beeld van de felle frisdrank. Che en Coca strijden als het ware om de publieke ruimte, in een ironische confrontatie tussen mythe en reclame. Quand il n’y a plus d’Eldorado is ook de titel van een film van 1980 waarvoor Claude Champion vertrok van foto’s van Luc Chessex. De film is op de expositie te zien.
Luc Chessex, Castro, Coca, Che is een coproductie van het Musée de l’Elysée in Lausanne en de A Stichting in Brussel.
